Πώς να συνηθίσω μακριά σου;
Μόνο μες στην αγκαλιά σου
έχω μάθει να κοιμάμαι , να ξυπνώ
Έκανα προσπάθεια μεγάλη
να ερωτευτώ και πάλι
όμως πέφτει στο κενό
Και σ’ αναζητάω,
νοιάζομαι , ρωτάω
Είναι που δεν έπαψα
ποτέ να σ’ αγαπάω
Πάνω μου ξεσπάω
και πληγές μετράω
Με δυο λόγια χάνομαι ,
σε σκέφτομαι , πονάω
Τίποτα δεν μπορεί πια να σε νικήσει
μάταια πάλευα , δεν υπάρχει λύση
Όσο και να το ‘χω προσπαθήσει
Τίποτα δεν μπορεί , άκου που σου λέω
σώμα μου και ψυχή , πάθος μου μοιραίο
Ζω για ‘σένα μόνο κι αναπνέω
Δύσκολο που είναι το αντίο,
όταν ένας απ’ τους δύο
μένει πίσω και μιλάει με σκιές
Μοιάζουν φυλακές οι αναμνήσεις
πίνω , έχω παραισθήσεις
μα δε σβήνουν οι στιγμές
Και σ’ αναζητάω,
νοιάζομαι , ρωτάω
Είναι που δεν έπαψα
ποτέ να σ’ αγαπάω
Πάνω μου ξεσπάω
και πληγές μετράω
Με δυο λόγια χάνομαι ,
σε σκέφτομαι , πονάω
Τίποτα δεν μπορεί πια να σε νικήσει
μάταια πάλευα , δεν υπάρχει λύση
Όσο και να το ‘χω προσπαθήσει
Τίποτα δεν μπορεί , άκου που σου λέω
σώμα μου και ψυχή , πάθος μου μοιραίο
Ζω για ‘σένα μόνο κι αναπνέω
Και σ’ αναζητάω,
νοιάζομαι , ρωτάω
Είναι που δεν έπαψα
ποτέ να σ’ αγαπάω
Πάνω μου ξεσπάω
και πληγές μετράω
Με δυο λόγια χάνομαι ,
σε σκέφτομαι , πονάω