Εγώ το πίνω και το λέω, γίνομαι στουπί
και δε με νοιάζει, στο ορκίζομαι, ο κόσμος τι θα πει,
και δε με νοιάζει, στο ορκίζομαι, ο κόσμος τι θα πει.
Κατεβάζω τις μισές κι ανεβαίνει ο βερεσές
κι αρχίζω τα παραπατήματα και τότε πια βλαστήμα τα,
περπατώ σιγά σιγά κι όταν πέσω σε καυγά,
μασάω κάνουλες κι αρμέ μπετόν και λέω και “με το μπαρδόν”.
Αχ ποιος σε φίλησε στο στόμα κι έννιωσα μπηχτές,
βιδάνιο ήταν τα φιλάκια σου που μου `δινες προχτές,
βιδάνιο ήταν τα φιλάκια σου που μου `δινες προχτές.
Αχ, πολύ σε αγαπώ, ντρέπομαι να σου το πω,
μπερδεύει η γλώσσα μου απ’ το κρασί για σένα αγάπη μου χρυσή,
μεθυσμένος σαν βρεθώ, απ’ την πόρτα σου περνώ,
το παραθύρι σου κοιτώ, γλιστράω και παραπατώ.
