Στάθηκα πάλι
έξω απ την πόρτα που μας χώρισε,
να κοιτάξω ήθελα εμπρός,
αυτή η αγάπη γόρδιος δεσμός.
Είπα θα φύγω…
μα την καρδιά κανείς δε ρώτησε…
μακριά σου θάνατος αργός,
ένοχος ο εγωισμός.
Εγωισμέ μου πες μου τώρα
πως μπορείς,
φιλιά να δίνεις που δεν είναι αληθινά…
να δεις που όσο επιμένουμε εμείς,
εκείνη φεύγει κάθε βήμα πιο μακριά.
Εγωισμέ μου πες μου τώρα
πως μπορείς,
φυλακισμένος να ‘σαι σ’ άλλη αγκαλιά,
εγωισμέ μου όσο υποφέρουμε εμείς,
εκείνη ξανά ανοίγει τα φτερά!
Βρέθηκα πάλι…
στη γειτονιά που αγαπηθήκαμε,
άστραψε μπροστά μου κεραυνός,
θέλω να γυρίσω ολοταχώς…
Είναι Θεός μας ο έρωτας
που μοιραστήκαμε,
μακριά σου θάνατος αργός,
ένοχος ο εγωισμός…
Εγωισμέ μου πες μου τώρα
πως μπορείς,
φιλιά να δίνεις που δεν είναι αληθινά…
να δεις που όσο επιμένουμε εμείς,
εκείνη φεύγει κάθε βήμα πιο μακριά.
Εγωισμέ μου πες μου τώρα
πως μπορείς,
φυλακισμένος να ‘σαι σ’ άλλη αγκαλιά,
εγωισμέ μου όσο υποφέρουμε εμείς,
εκείνη ξανά ανοίγει τα φτερά!
