Μεγάλωσαν τα νιάτα μου,
και νιάτα πια δεν είναι,
μόνο μια δυνατή φωνή,
παιδί μου λέει μείνε.
Είδα ένα φίλο, χαμένο στο τρένο,
κι αναχωρώντας, μου φώναξε μένω,
κράτα τον μάγισσα σφιχτά,
μην είναι ο εαυτός μου.
Σβήσε τα ρίγη, απ’ το δικό του το κορμί,
μην απορείς που εδώ, ακόμα επιμένω,
και μίλησέ μου πιο γλυκά κι απ’ τη ζωή.
Μεγάλωσαν τα νιάτα μου,
και μακριά μου μοιάζουν,
μεγάλωσαν κι οι αγάπες μου,
πρόσωπα χίλια αλλάζουν.
Είδα ένα φίλο, χαμένο στο τρένο,
κι αναχωρώντας, μου φώναξε μένω,
κράτα τον μάγισσα σφιχτά,
μην είναι ο εαυτός μου.
Σβήσε τα ρίγη, απ’ το δικό του το κορμί,
μην απορείς που εδώ, ακόμα επιμένω,
και μίλησέ μου πιο γλυκά κι απ’ τη ζωή.
Είδα ένα φίλο, χαμένο στο τρένο,
κι αναχωρώντας, μου φώναξε μένω.
