Φωτιές, πληγές και γυάλινες μορφές
26 ίντσες τα καινούρια μου γυαλιά
σε θέση μάχης ο τριθέσιος καναπές
απ’ όπου βλέπω πιο τον κόσμο καθαρά
Φωτιές, φωνές και γυάλινες ματιές
κι εγώ εκεί υπνωτισμένος να επιμένω
λόγια πολλά και λίγες οι σιωπές
σ ’ένα παιχνίδι που με θέλει νικημένο
Τι θα διαλέξεις, τι θ ’ακούσεις, τι θα πεις
πώς θα μιλήσεις, ποιο τραγούδι θα σ’ αρέσει
σαν μαριονέτα σ’ ένα θέατρο θα σταθείς
σ’ έχουν στηρίξει για να βρίσκεσαι στη μέση
Ποιον να πιστέψω, πού να πάω, τι θα βρω
σ’ άδεια κανάλια ξοδεύω τη ζωή μου
σαν μαριονέτα σ’ ένα θέατρο φριχτό
σ’ άλλες φωνές να ψάχνω τη φωνή μου
Αλλάζω σήμα κι είμαι σ’ άλλη εκπομπή
μα δεν ξεφεύγω απ’ το θέμα της ημέρας
παγιδευμένος σε μια αλήθεια εικονική
ο Δον Κιχώτης και το έγχρωμο το τέρας
Κάποιος κραυγάζει, δυναμώνω τη φωνή
μες στους καπνούς η καινούρια μου η θέα
είναι γυναίκα μα μου φαίνεται παιδί
κρατά ένα ρούχο ματωμένο για σημαία
Ο κόσμος τρέμει, μια σκιά πυροβολεί
στα σωθικά μου με βαραίνει μια συγγνώμη
κι όπως η εικόνα με τρομάζει, μ ’απειλεί
πυροβολώ κι εγώ με το κοντρόλ μου
και σβήνω την οθόνη.
