Ιστορίες, φασαρίες, που ‘σαστε, μωρέ παιδιά,
τί μου λένε, τι μου λένε, πως δεν είμαι πια Ρωμιά,
ήρθαν οι καραβανάδες και μου πήραν τα χαρτιά
και μου φέραν τα μαντάτα, πως δεν είμαι πια Ρωμιά,
και μου φέραν τα μαντάτα, πως δεν είμαι πια Ρωμιά.
Μαμά μου, ήσουν φρόνιμη, το ξέρω εγώ καλά
και ο μπαμπάς μου το ‘λεγε πως ήσουνα Ρωμιά.
Να βρισκόμουνα στην Τήνο και ν’ ανάψω ένα κερί,
να μιλήσω, να δακρύσω, να ρωτήσω το γιατί,
πες μου, πες μου, Παναγιά μου, τι είναι τούτα τα στοιχειά
που μας βάλανε στο γύψο και μας πήραν τα χαρτιά,
που μας βάλανε στο γύψο και μας πήραν τα χαρτιά.
Μαμά μου, ήσουν φρόνιμη, το ξέρω εγώ καλά
και ο μπαμπάς μου το ‘λεγε πως ήσουνα Ρωμιά.
Αχ, ραγιάδες, γαλονάδες, Αμερικανών παδιά,
πώς το λέτε, πώς το λέτε, πως δεν είμαι εγώ Ρωμιά,
θα σας πάρουν το κεφάλι, θα `ρθουν πίσω τα παιδιά,
θα μου δώσουν τα χαρτιά μου και θα ζήσω σα Ρωμιά,
θα μου δώσουν τα χαρτιά μου και θα ζήσω σα Ρωμιά.
Η ιστορία τέλειωσε, τα ζώα στα κλουβιά,
η θάλασσα απέραντη κι εγώ πάλι Ρωμιά.
