Πως τόσα λόγια γίνανε στάχτη και φωτιά
και οι αναμνήσεις σαν τα φύλλα στον βοριά
με σκορπίζουν, μα εσύ δεν είσαι πουθενά.
Όλο νομίζω πως σε βλέπω ξαφνικά
έτσι μονάχα ξεγελάω την μοναξιά
και μετράω έτσι απλά τι μένει τελικά.
Κι αν ζωή αλλάξεις
κι αν θες να με ξεχάσεις
ποιος σ’ αγαπάει θα θυμάσαι,
αν μπορείς πίστεψε με
στα μάτια κοίταξε με
να μ’ αγαπάς μην φοβάσαι.
Ποιον ουρανό κοιτάζεις
αγάπη που μοιράζεις
για να μην σκέφτεσαι εμένα,
ποιες αναμνήσεις σβήνεις
τα μάτια σου όταν κλείνεις
τώρα που φτάσαμε στο τέρμα
κι ας είμαστε ένα.
Ο χρόνος κύλησε και χάθηκε αργά
και το μυαλό μου παίζει έργα μας παλιά
θες δεν θέλεις θα με βρεις στην σκέψη σου ξανά.
Κι αν ζωή αλλάξεις
κι αν θες να με ξεχάσεις
ποιος σ’ αγαπάει θα θυμάσαι,
αν μπορείς πίστεψε με
στα μάτια κοίταξε με
να μ’ αγαπάς μην φοβάσαι.
Ποιον ουρανό κοιτάζεις
αγάπη που μοιράζεις
για να μην σκέφτεσαι εμένα,
ποιες αναμνήσεις σβήνεις
τα μάτια σου όταν κλείνεις
τώρα που φτάσαμε στο τέρμα
κι ας είμαστε ένα,
είμαστε ένα…
