Έμεινα μόνος μου και μίλαγα
σ’ ένα φανταστικό ακροατή
τη μοναξιά μου παραφύλαγα
να μη με κλείσει μες το ψεύτικο κελί
Τ’ αυτί μου βούιζε
και πάντα πίστευα πως κάποιος τώρα θα με μελετάει
κάτι καθάριζε απ’ έξω χάραζε
ας μείνει ατέλειωτη η γραφή κι ας πάει
Είμαστε όλοι εδώ
αόρατοι και ορατοί
είμαστε όλοι εδώ
γραμμένοι στο βράχο με χρυσή γραφή
Με πήρε η νύχτα σου
κι εσύ μου ‘κλεψες μια ανάσα και κοιμήθηκες
όλοι μες τ’ όνειρο δεν τους λυπήθηκες
όποιος γλιτώσει κι όποιον πιάσεις μες τα δίχτυα σου
απών στη δίκη μου, το δεκανίκι μου
πόσα χρόνια στο κελί θα μπαινοβγαίνω
θέλω το σπίτι μου, δίνω το νοίκι μου
για πάντα μόνος μου να ζω και να πεθαίνω
ορχήστρα της σιωπής, χορεύω ξημερώματα
μες στης αυγής τα χρώματα.
