Είναι φορές που δεν υπάρχει άλλος δρόμος
είναι φορές που δεν υπάρχει επιστροφή
κι η μοναξιά είναι φυγή.
Είναι που ο κάμπος τώρα βγάζει στην πλατεία
κι οι ακρογιαλιές απ’ το σαλόνι μας περνούν
και μας κοιτούν με μάτια κρύα.
Κι εσύ δεν είσαι πουθενά
μόνο στα όνειρά μου πια σε συναντάω
χωρίς εικόνα και μορφή
μα νιώθω ότι είσ’ εσύ
όμως δεν είσαι πουθενά
μόνο στα όνειρά μου πια
Πηδάει το κύμα να σαρώσει το τοπίο
ακούει κανείς σ’ αυτό το παραμιλητό
το ουρλιαχτό των υπογείων
Είναι που όλα πια τα ζούμε απ’ τη βεράντα
στα πόδια μας ο κόσμος είναι σκηνικό
μ’ ένα κουμπί μηδέν τα πάντα.
