Είναι και δεν είναι στο τζάμι η βροχή,
είναι και δεν είναι αυτά τα βήματά σου.
Είναι και δεν είναι η φωνή μου αυτή
που τρέμει και ραγίζει δυο αναπνοές μακριά σου.
Τώρα είν’ η ώρα που αρχίζει ο πυρετός
και σπάει η απουσία τ’ όριο του,
τώρα είν’ η ώρα που ο φόνος βιαστικός
μετανοεί και πάλι γυρνά στον εαυτό του.
Μα ό.τι κι αν είναι, αγάπη μοιάζει και διστάζει.
Είναι και δεν είναι τα μάτια σου αυτά
που με δικό μου μαύρο είναι βαμμένα
κι όπως με κοιτάζουν βαθιά και σκοτεινά,
το φως τους φανερώνουν μόνο σε μένα.
Μα ό,τι κι αν είναι, αγάπη μοιάζει και διστάζει.
