Είσαι γυναίκα πονηρά που αγαπάς
κι έμενα θέλεις για να μ’ έχεις πάντα θύμα.
Μη με τον πόνο μου σ’ αρέσει να γελάς,
είναι κρίμα, είναι κρίμα, είναι κρίμα.
Εκμεταλλεύεσαι που τόσο σ’ αγαπώ
και δεν μπορώ χωρίς εσέ να κάνω βήμα.
Πάντα για κέφι σου με κάνεις να πονώ,
είναι κρίμα, είναι κρίμα, είναι κρίμα.
Γι’ αυτό φοβάμαι τα όνειρά μου τα φτωχά
μην τα γκρεμίσει κάνας άλλος με το χρήμα
και θα μου μείνουν τα ξενύχτια μοναχά,
είναι κρίμα, είναι κρίμα, είναι κρίμα.
