Απόψε πάλι, φίλοι μου,
είναι πικρά τα χείλη μου,
κλαίει η δόλια μου η ψυχή
κι αναστενάζει όλη η γη,
κλαίει η δόλια μου η ψυχή
κι αναστενάζει όλη η γη.
Αχ και δεν αντέχω πια.
Σε ποιον τον πόνο μου να πω,
ίσως και παρηγορηθώ,
κάποιας γυναίκας η οργή
μου `χει ρημάξει την ζωή,
κάποιας γυναίκας η οργή
μου `χει ρημάξει την ζωή.
Αχ και δεν αντέχω πια.
Κάθομαι μόνος, σκεφτικός,
κλαμένος, μελαγχολικός,
και τη φτωχή μου την καρδιά
την εσκεπάζει η συννεφιά,
και τη φτωχή μου την καρδιά
την εσκεπάζει η συννεφιά.
Αχ και δεν αντέχω πια
