Σελήνη είμαι κι είσαι εσύ ο τόσος ουρανός μου
Δελφίνι είμαι κι είσαι εσύ βαθύς ωκεανός μου
Ποτάμι γίνομαι, αν μπορείς, να γίνεις εκβολή μου
Και αν μέρα γίνω κάποτε, θα είσαι το πρωί μου.
Γιατί είσαι εσύ το βάλσαμο
εσύ κι η αμυχή μου
Πόλεμο έχω μέσα μου
κι είσαι η ανακωχή μου.
Κι αν φύγω εσύ μη φοβηθείς
πριν με φωνάξεις θα ‘μαι εκεί
σαν ίσκιος γρήγορος βουβός
και σαν αόρατη σκεπή.
Θ’ ακολουθώ το βήμα σου
θα προλαβαίνω τη στιγμή
αν είναι κάτασπρη να φτάσει
κι αν είναι μαύρη να χαθεί.
