Είναι στιγμές που βαριέμαι και θέλω να φύγω
και με χαρά μου ανοίγω γι’ αλλού τα φτερά
όμως κρατάει η χαρά μου αυτή τόσο λίγο
που δε το ξέρω αν είναι στ’ αλήθεια χαρά
Είσαι συνήθεια μου όσο κι αν φαίνεται πεζό
χωρίς εσένα πια δε ζω αυτή είναι η αλήθεια
είσαι συνήθεια μου και με κρατάς και σε κρατώ
γιατί είναι πάθος δυνατό και η συνήθεια
Δεν είσαι ο έρωτας που συγκινήσεις μας δίνει
και μη λυπάσαι γλυκέ έρωτά μου κουτέ
δεν είσαι η φλόγα που ανάβει αμέσως και σβήνει
μα είσαι κάτι που τέλος δεν έχει ποτέ
Είσαι συνήθεια μου όσο κι αν φαίνεται πεζό
χωρίς εσένα πια δε ζω αυτή είναι η αλήθεια
είσαι συνήθεια μου και με κρατάς και σε κρατώ
γιατί είναι πάθος δυνατό και η συνήθεια
