Είχα ένα φίλο, μεγάλο αληταρά,
στα σύννεφα πετούσε,
στον ουρανό πλανιότανε
στ’ αστέρια κατοικούσε,
στ’ αστέρια κατοικούσε.
Ένα φίλο μου τρελό που τρελά σε αγαπούσε,
ένα φίλο μου πιστό που για σένα μόνο ζούσε,
ένα φίλο καρδιακό που τον χάρισα σ’ εσένα,
ένα φίλο αληθινό, δηλαδή εμένα.
Αααχ, αααχ, φέρτε μου να πιω,
αααχ, αααχ να τιμωρηθώ.
Πήρα το φίλο, το φίλο μου αγκαλιά
λιγάκι πριν πεθάνει,
μέσα στο ψέμα, στο ψέμα είναι ντροπή
να ζει τέτοιο αλάνι,
να ζει τέτοιο αλάνι.
Μα το `χει ρίξει στο πιοτό μήπως και σε ξεχάσει,
δεν ξέρω πια τι να του πω, κι εγώ τα έχω χάσει,
ένα φίλο είχα κι εγώ και τον χάρισα σ’ εσένα,
ένα και μοναδικό, δηλαδή εμένα.
Αααχ, αααχ, φέρτε μου να πιω,
αααχ, αααχ να τιμωρηθώ.
