Κόσμος μέσα στους δρόμους,
ρίχνω τους ώμους και προχωρώ,
ξάφνου, μια συγκυρία,
γίνεται αιτία να θυμηθώ.
Εκείνο το αλάνι, τον Κώστα, το τζιμάνι,
που τα `πινε τα βράδια, που τα `παιζε στα ζάρια,
που δεν τολμούσε άντρας για να τον σταματήσει,
μήτε ποτέ γυναίκα να τον κακολογήσει,
για εκείνον το μάγκα, τον τρελό,
σ’ εκείνον τον όμορφο καιρό,
σ’ εκείνον τον φίλο τον παλιό,
χαρίζω το τραγουδάκι αυτό.
Εγώ, στην αγκαλιά του
ένιωθα μέσα σε κιβωτό
κι όταν ξεσπάγαν μπόρες,
είχα πατέρα μα κι αδερφό.
Εγώ μικρή κι ωραία, η πιο γλυκιά παρέα
γυρνούσα μέσ’ στα κέντρα, μας ξέραν και τα δέντρα,
στα μπαρ και στα μπουζούκια, σε λέσχες, σε τεκέδες,
φουμάριζε αργιλέδες, τραγούδαγα μανέδες,
για εκείνον το μάγκα, τον τρελό,
σ’ εκείνον τον όμορφο καιρό,
σ’ εκείνον τον φίλο τον παλιό,
χαρίζω το τραγουδάκι αυτό.
