Αν τα Εξάρχεια ήταν λιμάνι
θα ‘χα πνιγεί, θα ‘χα πεθάνει
θα ‘ταν το σπίτι μου ένα πλοίο
στην άγρια νύχτα και στο κρύο.
Αν τα Εξάρχεια ήταν λιμάνι
θα τους τιμούσα μ’ ένα στεφάνι
χαμένους έρωτες, φίλους και ξένους
συντρόφους έγκλειστους και ξεχασμένους.
Αν τα Εξάρχεια ήταν λιμάνι
το φόβο θα ‘βλεπα πρώτη να φτάνει
θα ‘χαν τα χείλη σου γλύκα κι αρμύρα
τώρα έχει η γεύση μου δάκρυα και μπίρα.
Γλάρους θα είχε για περιστέρια
φωτιές στην άμμο τα καλοκαίρια
δε θα ‘χε αφίσες για συναυλίες
μα για αγνοούμενους κι εγκληματίες.
Αν τα Εξάρχεια ήταν λιμάνι
θα ‘σουν κορίτσι μ’ άσπρο φουστάνι
θα συζητούσες στην παραλία
για όσους δε γύρισαν, δεν είχε πλοία.
Αν τα Εξάρχεια ήταν λιμάνι
όλα θα μοιάζαν με πλεκτάνη
θα ‘ταν ο `’Kάβουρας’’ ψαροταβέρνα
μην κλαις για μένα, μονάχα κέρνα.
Για όσους χαθήκαν στην πλατεία
έφταιγε πάντα η τρικυμία
ξέχνα κι εμένα με τον καιρό
πες ότι έπεσα μες στο νερό.
