Θα μετρήσω ως το δέκα
κι όποιος βγει θα τα φυλά,
πίσω από το δάχτυλό μου
η κρυμμένη μου χαρά.
Φώναζα φτου ξελευτερία,
έλα ψυχή μου φανερώσου,
στο δέντρο εκείνο που κρυβόσουν
έτρεφε η ρίζα τ’ όνειρό σου.
Φώναζες φτου ξελευτερία
κι ανθίζαν γύρω μας οι κήποι
κι είχαν τα μάτια σου, Μαρία,
όλου του κόσμου το μαγνήτη.
Πέτρο, ακίνητος, σε βλέπω
κι εσένα, όλγα, σ’ έχω δει.
Μικρή η αυλή, για μας, πατρίδα,
ορθάνοιχτη, χωρίς κλειδί.
