Όσους γεννήθηκαν εδώ τους τυραννούσε πάντα
ένας πανάρχαιος πυρετός που ονόμαζαν φυγή
τριμμένο ρούχο η μνήμη τους κρυμμένο μες σε τσάντα
μαζί τους το ταξίδευαν παλιώνανε μαζί
Όσους γεννήθηκαν εδώ τους ξεγελάσαν τ’ άστρα
της θάλασσας η μυρωδιά των βράχων οι γκρεμοί
κι οι αδικαίωτοι πόθοι τους στα ερειπωμένα κάστρα
αλαφροϊσκιωτα παιδιά γεννούν κάθε πρωί
Αυτή τη θάλασσα παλεύω ν’ αρνηθώ
αυτό το φως που έχω πληρώσει να πληγώσω
από τον Έλληνα εαυτό μου να σωθώ
μήπως στο τέλος την Ελλάδα κι ανταμώσω
Όσοι γεννήθηκαν εδώ κάποτε θα επιστρέψουν
μέσα τους πάλι σκάβοντας θα δούνε την αρχή
στον κόσμο και στον ουρανό το πρόσωπο θα στρέψουν
να ξαναβρούν του ταξιδιού την πρώτη αφορμή
Αυτή τη θάλασσα παλεύω ν’ αρνηθώ
αυτό το φως που έχω πληρώσει να πληγώσω
από τον Έλληνα εαυτό μου να σωθώ
μήπως στο τέλος την Ελλάδα κι ανταμώσω
