Εμάλωσα με τη ζωή
που ήταν για μένα αληθινή
κι ας ήταν μητριά μου.
Κι αυτό γιατί πολλές φορές
δυο λέξεις μου ‘πες τρυφερές
κι έχασα τη σειρά μου.
Εμάλωσα με τη ζωή
που δεν καθότανε στιγμή
για να τη ζωγραφίσω.
Κι άλλαζε ρούχα και μορφές
κι έβαζε μάσκες και μπογιές
για να μην τη γνωρίσω.
Εμάλωσα με τη ζωή
που μ’ έβλεπε σαν την ντροπή
κι άσκημα μου μιλούσε.
Εγώ που είχα ένα κορμί
και καφενές δεν το `χε δει
και κείνη το γελούσε.
