Εμένα μη με κλαις
γιατί έχω ιδανικά,
που τα πληρώνω ακριβά
με τη καρδιάς το αίμα.
Εγώ περνώ τη θάλασσα
και με κουπιά σπασμένα
και μη με κλαις εμένα.
Κλάψε γι’ αυτούς που ελπίζουνε
στης μοίρας τα γραμμένα.
Κλάψε γι’ αυτούς που ελπίζουνε
και μη με κλαις εμένα.
Εμένα μη με κλαις
της μοίρας δε χρωστώ,
είπα την πέτρα για ψωμί
τη θάλασσα νερό μου
κι από τ’ αγκάθια πέρασα
να φτάσω στ’ όνειρο μου.
Κλάψε γι’ αυτούς που ελπίζουνε
στης μοίρας τα γραμμένα.
Κλάψε γι’ αυτούς που ελπίζουνε
και μη με κλαις εμένα.
