Ένα εκτροχιασμένο τρένο
να τι είμαι
σε κάποιαν άγνωστη γραμμή
που χάνεται στις ζούγκλες
Κλειδούχοι φύλακες με ξέχασαν
κι έμεινα ακούνητο
γερμένο σε μιαν άκρη
βροχή και ξαστεριά
Ένα εκτροχιασμένο τρένο
να τι είμαι
δίπλα πεσμένο παραζαλισμένο
κοιτώντας τα χορτάρια ανάποδα
και τα ξασμένα συννεφάκια
αποξεχάστηκα
Πρέπει ν ‘αρχίσω να κινούμαι πάλι
έστω φυτρώνοντας φτερά όπως παλιά
Ω! τώρα θυμούμαι
πρώτα πετούσα
μετά γκρεμίστηκα
μετά σουρνώμουνα
μετά ευπρεπίστηκα
Μου φαίνεται θα ξαναρχίσω
να πετάω
κι αν ξαναγκρεμιστώ ελπίζω
να μην με ξαναφέρουν πίσω
