Ποιος σκότωσε τα όνειρα, πες
ποιος έκοψε τόσες στιγμές
τις μικρές ανθισμένες χαρές
Δείξε μου ποιος
ποιος χρόνος περνώντας κι αυτός
με ένα δρεπάνι σκυφτός
πως θέρισε όλο το φως
Αχ, ένα φιλί…
Στην πόλη οδηγώντας αργά
τα σπίτια, μπαλκόνια γυρτά
ζωές που θα κρύβουν κι αυτά…
Πως έγινε, δες
πως στένεψαν τόσο οι οροφές
πως γίναν κουτιά οι καρδιές
Ποιος σκότωσε τα όνειρα, πες
Ένα φιλί
και τα όνειρα γίνονται πάλι
θέλω ένα φιλί
Μόνο ένα φιλί
η ζωή δανεική και μικρή
μα στα χείλη σου μοιάζει μεγάλη
θέλω ένα φιλί
Σε βρίσκω στο πλήθος ξανά
στους δρόμους που η πόλη σχολά
απρόβλεπτη που είν’ η ομορφιά
Πάλι γελάς
αμήχανα λίγο κοιτάς
Τι κοιτάς; Αγκαλιά να με πάρεις, δες
κανείς δε μας σκότωσε εμάς
