Ένα κορμί κομματιασμένο,
ένα κορμί αφορισμένο
από έναν κόσμο αδιάφορο.
Δύο χαρτιά τσαλακωμένα
με ψέματα αγκαλιασμένα
στο πάθος το παράφορο.
Έχει πεθάνει η καρδιά πριν να γεράσει
τώρα ούτε ο πόνος κι αυτός μ’ έχει ξεχάσει.
Τώρα ούτε εσύ, ούτε κανένας δε θυμάται
με αντικρίζει η μοναξιά και με φοβάται.
Γράφω ένα γράμμα στον εαυτό μου για ν’ αντέξει
είναι ένα τέλος που δεν το ‘χα εγώ διαλέξει,
όμως το γράμμα εδώ πέρα δε θα φτάσει
έχει πεθάνει η καρδιά πριν να γεράσει.
Ένα τσιγάρο που ‘χει σβήσει
κι απ’ το παράθυρο η θλίψη
με παίζει μες στα μάτια μου.
Το ραδιόφωνο που παίζει
και το μπουκάλι στο τραπέζι
για συντροφιά τα βράδια μου.
