Έναν καιρό εγώ κι εσύ
ήμαστε κούπα και κρασί
ήμαστε δέντρο και κλαρί δεμένοι,
τώρα είμαι μέρα, είσαι νυχτιά,
εγώ νερό, κι εσύ φωτιά,
δύο θανάσιμοι εχθροί, δυο ξένοι.
Αχ τι παιχνίδια που μας παίζουν οι καιροί
και πως αλλάζει τους ανθρώπους η ζωή.
Έναν καιρό εγώ κι εσύ
ήμαστε κούπα και κρασί
και τώρα είμαστε δυο εχθροί, δυο ξένοι.
Έναν καιρό εγώ κι εσύ
μοιράζαμε μισή μισή
τη στερημένη τη μπουκιά, θυμήσου,
τώρα γιορτάζω όταν κλαις,
δε σε πιστεύω ό,τι κι αν λες,
τώρα, ο θάνατός μου η ζωή σου.
Αχ τι παιχνίδια που μας παίζουν οι καιροί
και πως αλλάζει τους ανθρώπους η ζωή.
Έναν καιρό εγώ κι εσύ
και τη μπουκιά μισή μισή
τώρα, ο θάνατός μου η ζωή σου.
