Η νύχτα φτάνει απαλά
και το σκοτάδι σιωπηλά
μας τυλίγει, κοίτα.
Στους άδειους δρόμους περπατώ
και το κορίτσι μου κρατώ
απ’ το χέρι σφιχτά.
Και τραγουδώντας το τραγούδι μας
κάθε λύπη μας έτσι διώχνουμε
και ζούμε την χαρά.
Κοιμάται η πόλη από νωρίς
στο πάρκο πια δεν είν’ κανείς
μόν’ η αγάπη κι εμείς.
Και στο παγκάκι το γνωστό
μέσα στα μάτια την κοιτώ
και μια χάρη ζητώ.
Μαζί να πούμε το τραγούδι μας
κάθε λύπη μας να ξεχάσουμε
να βρούμε την χαρά.
Είν’ η ζωή πολύ σκληρή
μα ο καθένας μας μπορεί
ευτυχία να βρει.
Με την αγάπη για σκοπό
μ’ ένα τραγούδι χαρωπό
κάθε πίκρα περνά.
Μόνο ας πούμε το τραγούδι μας
την κάθε λύπη μας ας ξεχάσουμε
κι ας βρούμε την χαρά.
