Στη μεριά σου ξαπλώνω στον νου μου σε φέρνω πριν φύγεις
Μ’ ένα ψεύτικο χάδι τις πύλες του Άδη ν ‘ανοίγεις…
Αναρίθμητοι όρκοι χαμένοι στου χρόνου τη μάχη,
Τα παυσίπονα λόγια των φίλων γροθιά στο στομάχι !
Πόσο πονά ο ενικός,
όταν χρόνια μιλούσα για δύο!
Είναι πολύς ο καιρός
και βαρύ το φορτίο…
Πώς μου το κάνεις αυτό;!
με το “ένα” που μου ‘χεις χρεώσει;
Απ’ το “εμείς” στο “εγώ”
ανελέητη πτώση!
Το μυαλό μου μαρκάρουν στενά επικίνδυνες μνήμες
τα νερά τους να τρέχουν θολά και να γίνονται λίμνες …
Πολεμώ δίχως όρους, ομφάλιους λώρους δαγκώνω,
το ντεπόζιτο άδειο κι εγώ στα διακόσια γκαζώνω!
Πόσο πονά ο ενικός,
όταν χρόνια μιλούσα για δύο!
Είναι πολύς ο καιρός
και βαρύ το φορτίο…
Πώς μου το κάνεις αυτό;!
με το “ένα” που μου ‘χεις χρεώσει;
Απ’ το “εμείς” στο “εγώ”
ανελέητη πτώση
