Έπιασε βροχή,
δροσιά μου και γιορτή
σκόνη τα παλιά
κι αέρας στα μαλλιά.
Μάτια μου, μάτια μου
μαζεύω τα κομμάτια μου
γυρνάω στο σπίτι
κι έχω τα κλειδιά.
Ώρες που μ’ ανάβει το φεγγάρι
κι αγρυπνώ, ξαγρυπνώ
ψυχή μου εδώ θα ξαναγεννηθώ.
Φως μου ο κεραυνός
είναι του ανέμου ο γιος
κι όταν μου μιλά
τρομάζω από χαρά.
Κράτα με ουρανέ
το ξέρω πως θα πεις το ΝΑΙ
ξεχνάω τη νύχτα
ήλιε μου αδερφέ.
