Τ’ ανθάκια που ξυπνήσανε μια νύχτα στην καρδιά της
τα πήραν και τα κάνανε λόγια τα δάχτυλά της
Στ’ άσπρο χαρτί βάζει φιλί, χρυσή κλωστή το δένει
ανοίγει το παράθυρο, φτερούγισαν οι ανέμοι…
Πέτα πουλί, βιάσου πουλί, καλό μου περιστέρι
Τρέξε να πας πριν την αυγή σ’ εκείνον που σε στέλνει
Γιατί ο καιρός γελά πικρά κι ο άνθρωπος ξεχνάει
Πήγαινε πες πως λέω “ναι” σ’ αυτό που μου ζητάει
