Γλιστρά το βαγόνι
πάνω στις ράγες κυλά
το τζάμι θαμπώνει
και πια κανείς δε μιλά
όλοι τους ταξιδεύουν μόνοι
Περνάνε μια λίμνη
μια πολιτεία αδειανή
κι ενώ ο ήλιος σβήνει
κάποια στοά σκοτεινή
μέσα βαθιά τους καταπίνει
Κι όταν θα βγουν
ίσως να βρουν
καινούρια αρχή
σε άλλη γη
Γλιστρά το βαγόνι
πάνω στην ίσια γραμμή
το τζάμι θαμπώνει
κι η πιο μεγάλη σιωπή
είναι αυτό που τους ενώνει
Κοιτούν τη σελήνη
τα νυσταγμένα βουνά
το φως κάποιος κλείνει
και μια στοά ξαφνικά
βαθιά της τους καταπίνει
