Ερημιά στην Καλλιθέα,
οι παπαγάλοι πουδράρουν τα ράμφη τους,
στα κλουβιά αναβοσβήνουν τα νέα,
όλος ο κόσμος ένα δίχτυ για πάρτη τους.
Κάνουν τσατ χέρια,
λένε μου αρέσει, θα πάω, παρευρίσκομαι
κι ο Σταλόνε που μέσα μου κλαίει
“φεύγω” λέει.
Ερημιά στην Καλλιθέα,
οι αετοί στα φαστ φουντ οργανώνονται,
μια μπουτίκ με ενδύματα αρχαία
κι ένα μπουρδέλο που όσοι πάνε, πληρώνονται.
Τα κορίτσια τους φοβούνται τους gay
κι οι αρχαίοι τους φοβούνται το αύριο
κι ο Γαρδέλης που μέσα μου κλαίει
“φεύγω” λέει.
Ερημιά στην Καλλιθέα,
τα περιστέρια αντιδικούν με τα ταίρια τους,
τα μαλλιά αποχαιρετούν τον κουρέα,
οι ξυλουργοί πριονίζουν τα χέρια τους.
Ένας δίσκος στην μπανιέρα τους επιπλέει
κι είν’ ο καλύτερος, αυτός που δεν άκουσες
κι ο Ραλφ Μάτσιο που μέσα μου κλαίει
“φεύγω” λέει.
“Τι ζητάς στην Καλλιθέα”,
ρωτάει τ’ αηδόνι που παλιά σε συνόδευε,
η ζωή απλώς κινείται τυχαία,
σου είπε “Για πάντα”, μα όπως πάντα κορόιδευε.
Ανεβαίνω στην ταράτσα που καίει,
πετάω τη μπάλα που κρατούσα στο διάστημα
και ο Γκάλης που μέσα μου κλαίει
“φεύγω” λέει.
