Μακρά τον ο Ρωτόκριτος από την Αρετούσα
τα μάτια που ‘χε στην καρδιά, πάντα την εθωρούσα
Έθώρειε τη που βρίσκουντο, ταχύ, νύχτα, αποσπέρα
που δεν την ήβλεπε με μάτια την ημέρα
Ωσά ζαβός και πελελός πάντα ’στεκε κι εθώρει
τον τόπο που επορεύγετον η πλουμισμένη κόρη
εξόμπλιαζε καθημερνα εις την καρδιά του μέσα
κείνες τσι τόσες ομορφιές όπου τον επλανέσα
Τα μάτια δεν καλοθωρού στο μάκρεμα του τόπου
μα πιο μακρά και πιο καλά θωρεί η καρδιά τ’ ανθρώπου
Εκείνη βλέπει στα μακρά και στα κοντά γνωρίζει
και σ’ έναν τόπο βρίσκεται κι εισέ πολλούς γυρίζει.
