Φόβος και Πόθος πολεμά, κ’ εγώ είμαι το σημάδι.
Κι όλπιζα να λησμονηθούν οι πόνοι που με κρίνουν
κι εγώ θωρώ χειρότεροι και πλιά βαριοί απομείναν.
Κι όσο μακραίνω απ’την φωτιά, θωρώ πως πλιά με καίγει
κι ο Πόθος με χειρότερα άρματα με παιδεύγει.
Αυτός λαβώνει από κοντά κι από μακριά σκοτώνει
κι ώστε να φεύγω, να γλακώ, με τα φτερά με σώνει.
Ολημερνίς την στόρισην κείνης οπου με κρίνει
μου βάνει μες τον λογισμόν, κ’ εκεί μου την αφήνει.
