Έρχεται το βράδυ
έρχεται η αυγούλα
και η αναπνοή μου
κόβεται στα δυο
Κόβεται η ψυχή μου
τ’ απογευματάκι
όταν την κοιτάζω
είναι ίδια φως
Στο σοκάκι ακούω
την περπατησιά της
κι απ’ την ομορφιά της
έλαμψα κι εγώ,
είναι η αγάπη
που όμοια της δεν έχει
και όταν σε κερδίσει
πια δεν την ξεχνάς
Πόσο με πληγώνει
που δε μου το λέει
πίκρες με πληρώνει
και βαρύ καημό
Μια λεξούλα μόνο
απ’ τα δυο της χείλη
θα `φτανε για μένα
που την λαχταρώ
Στο σοκάκι ακούω
την περπατησιά της
κι απ’ την ομορφιά της
έλαμψα κι εγώ,
είναι η αγάπη
που όμοια της δεν έχει
και όταν σε κερδίσει
πια δεν την ξεχνάς
