Άσε με στο μεθοκόπι έτσι ειν’ οι ανθρώποι
τόσο αμαρτωλοί κι ωραίοι τόσο άνθρωποι
όσα λάθη κι αν μου βρούνε θα συγχωρεθούνε
μα για σένα τι θα πούνε την απάνθρωπη
Νύχτωσε και ξεπαγιάζω στα σκαλιά πλαγιάζω
μ’ είδανε τα νυχτοπούλια και βουρκώσανε
αν πεθάνω τι θα κάνεις να ξαναζεστάνεις
τα χλωμά σβηστά μου χείλια που παγώσανε
Άσε με στο μεθοκόπι έτσι ειν’ οι ανθρώποι
τόσο αμαρτωλοί κι ωραίοι τόσο άνθρωποι
δε σου μάθανε ακόμη τι θα πει συγγνώμη
σαν γυαλί κόβει η ματιά σου η απάνθρωπη
