Του φθινοπώρου τη σιωπή
τώρα που έφυγες εσύ έχει η καρδιά μου
Με θολωμένο το μυαλό πίνω
και μόνος συζητώ με τη σκιά μου
Στου χωρισμού τη διαδρομή
κάθε μου βήμα ακολουθεί η μοναξιά μου
Θα σ’αγαπάω μέχρι ο ήλιος να παγώσει
θα σ’ αγαπώ μέχρι η γη να ερημώσει
έτσι είχες πει…
μα κοίτα ακόμα που χαράζει
κι η γη με χρώματα αλλάζει
που είναι η αγάπη σου
κι οι όρκοι που ’χες πει
ψέματα όλα ένα ψέμα ήσουν κι εσύ…
Του φθινοπώρου τη σιωπή
τώρα που έφυγες εσύ έχει η καρδιά μου
τρέμει στα πόδια μου η γη
ραγίζει τώρα σαν γυαλί στα βήματά μου
ας ήταν ψέμα η στιγμή
μόνο μιας νύχτας η πληγή στα όνειρά μου
Θα σ’αγαπάω μέχρι ο ήλιος να παγώσει
θα σ’ αγαπώ μέχρι η γη να ερημώσει
έτσι είχες πει…
μα κοίτα ακόμα που χαράζει
κι η γη με χρώματα αλλάζει
που είναι η αγάπη σου
κι οι όρκοι που ’χες πει
ψέματα όλα ένα ψέμα ήσουν κι εσύ…
