Στο πάτωμα μπουκάλια, η νύχτα φυλακή,
αντρίκεια παρακάλια σπασμένα εδώ κι εκεί.
Εσύ σ’ άλλη αγκαλιά κι εγώ στο πουθενά.
Έτσι έχεις μάθει, έτσι έχεις μάθει
να γκρεμίζεις κόσμους με ψευτιές και λάθη.
Έτσι έχεις μάθει να ’σαι πάντα αγκάθι,
ό, τι ακουμπάς ματώνει απ’ αγάπη.
Στη σκέψη τυραννία η κάθε μας στιγμή,
σου ζήτησα μια αιτία που να ’χει λογική,
και μου ’πες δυστυχώς “δεν είμαι κανενός”.
Έτσι έχεις μάθει, έτσι έχεις μάθει
να γκρεμίζεις κόσμους με ψευτιές και λάθη.
Έτσι έχεις μάθει να ’σαι πάντα αγκάθι,
ό, τι ακουμπάς ματώνει απ’ αγάπη.
