Έτσι κι αλλιώς να επιστρέψω δεν μπορώ,
σ’ ένα παράδεισο που μ’ έδιωξε και να `μαι.
Με τη δουλειά και με τα ζόρια σε ξεχνώ,
μα είδα το θαύμα κι όσο ζω θα το θυμάμαι.
Έτσι κι αλλιώς να με γυρέψεις είν’ αργά.
Ότι κι αν κάνεις σε νικάν οι αναμνήσεις.
Μονάχη ακόνισες μαχαίρια και σπαθιά
κι έσπειρες γύρω σου καρφιά να περπατήσεις.
Κάποτε θα `ρθει η στιγμή και θα το δεις,
δίχως τηλέφωνο ή γράμμα θα βρεθούμε,
και δίχως τίποτα να κάνω ή να πεις,
μέσα στα δάκρυα της συγγνώμης θα πνιγούμε.
Μονάχα έτσι θα τελειώσουμε εμείς,
σ’ έναν αθάνατο παράδεισο όταν μπούμε.
Κάποτε θα `ρθει η στιγμή και θα το δεις,
δίχως τηλέφωνο ή γράμμα θα βρεθούμε
