Τι θα πει πως δε φταις
και έτσι εύκολα φεύγεις
τι ζητάς στο χορό
αφού δεν έχεις
την ψυχή να χορεύεις
Μα έχω μια περηφάνια
που κρατάει ακόμη
και που δε θα μ’ αφήσει
να σ’ αλλάξω να σ’ αλλάξω
τη γνώμη
Έτσι κι αλλιώς συνήθισα
στην κάμαρη την άδεια
γι’ αυτό και δε φοβάμαι πια
της μοναξιάς την βάρδια
δεν θέλω να με λυπηθείς
δεν μου ταιριάζει
ένας ακόμα χωρισμός
μα τώρα ποιος τον λογαριάζει
Τι θα πει πως δε φταις
και αφήνεις τη μάχη
πως περνούν δεν ρωτάς
όσοι μένουνε στο τέλος
μονάχοι
Μα που ξέρεις εσύ από
έρημες νύκτες
που κρατάν μια ζωή
και τρυπούν την ψυχή σαν σαΐτες
Έτσι κι αλλιώς συνήθισα
στην κάμαρη την άδεια
γι’ αυτό και δε φοβάμαι πια
της μοναξιάς την βάρδια
δεν θέλω να με λυπηθείς
δεν μου ταιριάζει
ένας ακόμα χωρισμός
μα τώρα ποιος τον λογαριάζει
