Έτσι όπως έμπαινε το φως
κρυφά μεσ’ απ’ τις γρίλιες
ανταύγειες παίζαν χίλιες
στο σώμα σου κρυφτό.
Κοιμόσουν ήσυχα κι εγώ
ένιωθα να μη σ’ έχω
κι αν θέλω, δεν αντέχω
άλλο ένα βράδυ σαν κι αυτό.
Κι άκουγα την ανάσα σου
μύριζα τα μαλλιά σου
γελούσες στα όνειρά σου
κι ήταν το φως σκιά σου.
Ξημέρωνε και πέρασα
κοιτώντας σε το βράδυ
κι έψαχνα στο σκοτάδι
τη δύναμη να βρω.
Μόλις θα φύγεις το πρωί
να μη σ’ αναζητήσω
για πάντα να κρατήσω
μονάχα τούτη τη στιγμή.
