Να ζηλεύαν τα κλαδιά
και ν’ αγρίευαν τα ρόδα,
να μου σκίζαν την καρδιά
τη στιγμή που σε πρωτόδα.
Κρίμα ήτανε το κρίμα να ‘χω ευχή
για χατίρι σου ψιχαλισ’ η ψυχή.
Να ξυπνούσανε μ’ ορμή
τα νερά του κάτω κόσμου,
να μου κλέβαν το κορμί
τη στιγμή που σ’ είδα μπρος μου.
Κρίμα ήτανε το κρίμα να ‘χω ευχή
για χατίρι σου ψιχάλισ’ η ψυχή.
Θα ‘χα τ’ όνειρο ντραπεί,
μ’ ένα φως θα `χα πεθάνει,
μα κανείς δε μου `χε πει
μια ματιά τι θα μου κάνει.
