Έβαλε λεπίδι ο Χάρος
μες στο σπίτι μου.
“Εσένα αφήνω μοναχά”
μου φώναξε “αλήτη μου”!
Εσένα αφήνω μοναχά
ίσως μυαλό και βάλεις,
γιατί ούτε για την κόλαση
αμαρτωλέ, δεν κάνεις.
Άρπαξε ψυχές διαμάντια
για καπρίτσιο του και νάζι
κι άφησε έναν αλήτη
αχ πατέρα μου, στο σπίτι,
το όνομά σου να ντροπιάζει.
Άφησε εμένα
γιατί ήμουν το παράσιτο
να βλέπουν και να καίγονται
οι συγγενείς, τον άσωτο.
Όπου ακουμπώ λερώνονται
όλα στο πέρασμά μου,
η δυστυχία να σκορπώ
είναι το χάρισμά μου.
Άρπαξε ψυχές διαμάντια
για καπρίτσιο του και νάζι
κι άφησε έναν αλήτη
αχ πατέρα μου, στο σπίτι,
το όνομά σου να ντροπιάζει.
Όμορφες αγάπες στο πλάι μου
φωλιάσανε,
στο βούρκο κατρακύλησαν
και τη φωλιά τους φτιάξανε.
Στο σώμα μου τ’ αμαρτωλό
λεπίδι δε σηκώνει,
στο στρώμα των αμαρτιών
η κόψη του μπουκώνει.
