Βήματα παράταιρα
της λύπης μεθυσμένα
χόρεψα και δίψασα
για τ’ απομακρυσμένα.
Μου έλεγες πως ο καιρός
σαν παιδί γελάει
κι ό,τι δε σ’ απάντησα
πίσω με γυρνάει.
Έξω απ’ τη ζωή μου εσύ
έξω απ’ τη ζωή μου κι εγώ
τώρα που έχω πια νικηθεί
ν’ αναπνέω να θυμηθώ.
Με της μνήμης τ’ άδικο
είμαι θυμωμένη
απ’ το χθες που αγάπησες
τίποτα δε μένει.
Σα σπαθιά οι λέξεις σου
κόβαν τα φτερά μου
να πέθαινα καλύτερα
παρά να ζεις μακριά μου.
