Στην ερημιά μου είχα μείνει χρόνια τώρα
σαν ανεμώνα, που τη δέρνει ο βοριάς.
Βρήκα τη δύναμη και είπα “ήρθε η ώρα
να μετρηθούν οι αντιστάσεις μιας καρδιάς”.
Γυρνώντας σε σκιές και σε φαντάσματα
κρατώ τον πόνο, σφίγγω το δάκρυ και προχωράω.
Μπροστά στου έρωτά μας τα χαλάσματα
εσένα σκέφτομαι κι εσένανε ζητάω.
Ήρθα και πάλι να σε βρω σαν να ‘ταν τότε,
να ξαναφτιάξουμε ζωή απ’ την αρχή.
Μα η σιωπή μέσα στο βλέμμα σου μου το ‘πε
ότι δε θες το παρελθόν ν’ αναστηθεί.
Γυρνώντας σε σκιές και σε φαντάσματα
κρατώ τον πόνο, σφίγγω το δάκρυ και προχωράω.
Μπροστά στου έρωτά μας τα χαλάσματα
εσένα σκέφτομαι κι εσένανε ζητάω.
