Στρώστε λευκά λινά τραπεζομάντηλα
ποτήρια κρυσταλλένια
και φέρτε κόκκινο κρασί
σε στάμνα διαμαντένια.
Ρίξτε ξερούς κορμούς από μοσχόξυλα
κι ανάψτε μου το τζάκι
κι ας παίζει το γλυκό βιολί
πίκρα μου και φαρμάκι.
Φέρτε να πιω να μεθύσω
πικρά να κλάψω, πικρά να τραγουδήσω.
Φέρτε να πιω να ξεχάσω
τα δυο της μάτια γραφτό, που ήταν να χάσω.
Τα δυο της μάτια τα γλυκά
τα πάντα μελαγχολικά, τ’ αγαπημένα
που ήταν όλη μου η ζωή χαρά της νιότης και πνοή
πού ήταν το παν για μένα.
Πετούν γοργά της νιότης τα τρελά πουλιά
μες της ζωής τη στράτα
και στην σκληρή μου ερημιά
φέρνουν πικρά μαντάτα.
Πως τα ποτάμια πίσω δεν ξαναγυρνούν
μου λένε λυπημένα
κι ούτε και συ ξαναγυρνάς
αγάπη μου σε μένα.
Φέρτε να πιω να μεθύσω
πικρά να κλάψω, πικρά να τραγουδήσω.
Φέρτε να πιω να ξεχάσω
τα δυο της μάτια γραφτό, που ήταν να χάσω.
Τα δυο της μάτια τα γλυκά
τα πάντα μελαγχολικά, τ’ αγαπημένα
που ήταν όλη μου η ζωή χαρά της νιότης και πνοή
πού ήταν το παν για μένα.
