Είπα απλά σ’ αγαπώ, μες στο αυτί σου το ‘πα
να μοιάζει το ‘χα, σαν να ’ταν λέξη σε Θεό,
κι είπα μετά δεν μπορώ, σου το `πα με το στόμα,
και μένω ακόμα, μες στο μαντήλι το πικρό.
Φεύγουν, φεύγουν τρένα
κι άλλα γυρίζουν πάλι εδώ
σφυρίζουν στο σταθμό
κι είσαι στο καθένα
μα εγώ τα μάτια μου γυρνώ
γυρνώ να μη σε δω.
Έμοιαζες τόσο πολύ με κάτι άσπρα ρούχα
μ’ αυτά τα ρούχα που ‘βαζα πάντα σε γιορτή
τώρα είν’ το βλέμμα σου γκρι, σαν κύμα του χειμώνα
κι εγώ εικόνα που προσπαθεί να σ’ αρνηθεί.
Φεύγουν, φεύγουν τρένα
κι άλλα γυρίζουν πάλι εδώ
σφυρίζουν στο σταθμό
κι είσαι στο καθένα
μα εγώ τα μάτια μου γυρνώ
γυρνώ να μη σε δω.
