Πίσω απ’ τα ντουβάρια
μέσα απ’ τις μικρές σχισμές
βλέπω τους ανθρώπους να περνάνε
δεν αφήνουν χνάρια
χάνονται όλοι σαν στιγμές
κι όμως όλοι αυτοί για κάπου πάνε
Μια ζωή μαντεύω τα όνειρά τους
τα χαμόγελά τους, τις σιωπές τους
μια ζωή φαντάζομαι πως θα ‘ταν η ζωή
αν μπορούσα να τη ζούσα
Και φεύγω
πρώτη μου φορά
απ’ όλα αυτά ξεφεύγω
πια δε μ’ αφορά
αυτή η αλήθεια
Φεύγω
μόνο στα όνειρα μπορώ
να αισθανθώ σαν να ζω
μια στιγμή ζωής κι εγώ
Και φεύγω για νιώσω σαν αυτούς που προσπερνούν
σαν αυτούς που βλέπω από δω πάνω
όλοι αυτοί πονάνε, ερωτεύονται και ζουν
μα εγώ όλα αυτά τα παριστάνω
Αν είχα μια στιγμή
αιώνες θα τη ζούσα
Φεύγω
πάω στη μουσική
ναι, στ’ αλήθεια φεύγω
κι όλοι αυτοί εκεί
που κάθε μέρα νιώθουν ζωντανοί
ποτέ ας μη χρειαστεί να δουν
τι θα πει ν’ αγαπάς, να πονάς
κι η ζωή μια ζωή να σε κλείνει φυλακή
