Φεύγω μακριά πατρίδα μου,
φεύγω και το μαντήλι
να μην το φέρεις στο γιαλό,
να μη μου φέρεις δείλι.
Πικρά ειν’ τα μάτια του γιαλού
γι’ αυτόν που ταξιδεύει
γι’ αυτόν που πάει στην ξενιτιά
και μια φωνή γυρεύει.
Αδειάσανε τα χέρια μου
και γέμισαν τα μάτια
δάκρυα, πόνο, μοναξιά
και η καρδιά φαρμάκια.
Πικρά ειν’ τα μάτια του γιαλού
γι’ αυτόν που ταξιδεύει
γι’ αυτόν που πάει στην ξενιτιά
και μια φωνή γυρεύει.
Να του φωνάξει απ’ τη στεριά
καλέ μου γύρνα πίσω
θα σου χαρίσω την αυγή,
μ’ αστέρια θα σε ντύσω.
Πικρά ειν’ τα μάτια του γιαλού
γι’ αυτόν που ταξιδεύει
γι’ αυτόν που πάει στην ξενιτιά
και μια φωνή γυρεύει.
