Τώρα που ‘ναι καλοκαίρι έλα πάλι
Εκεί κάτω απ’ τις σκυφτές φιλύρες
Να μιλήσουμε για την εφηβεία μας
Πώς στραβά προσανατολιστήκαμε
Αλήθεια θέλω πολύ να σ’ αγαπήσω
Μα εσύ έχεις χιλιάδες πρόσωπα
Με δένεις για λευτεριά στα σίδερα
Και με τα κεριά στον Κύριο ανάβεις
Για ένα δράμι σιγουριάς κι ελπίδας
Του δίνεις την ατομικότητά σου
Πώς γίνεται να σ’ αγαπήσω, πες μου πώς;
Ψάχνω να σε βρω μέσα στις Φιλύρες
Σου κάνω νοήματα και σου τραγουδώ
Μα εσύ είσαι σκιά και δε μ’ ακούς, κρίμα
Με δένεις για λευτεριά στα σίδερα
Και με τα κεριά στον Κύριο ανάβεις
Για ένα δράμι σιγουριάς κι ελπίδας
Του δίνεις την ατομικότητά σου
