Φλόγες στη κορφή, ρόδο στο ποτάμι
και στου φορτηγού το τζάμι κείνο το παιδί
μες του χρόνου το πλοκάμι ψάχνει να με βρει.
Στον αέρα εκεί, στον αέρα εκεί,
τη φλογέρα του άκου, εκείνο το παιδί
για τα δυο ανήλικα του φτερωτά λαλεί,
ξεγελάει το δαίμονα του κι άλλο δεν αργεί.
Πως μπαίνουν στο τραγούδι μας
οι δρόμοι κι οι δεσμοί μας
και πως φορτίζει η ζωή
την περιπλάνηση μας.
Ζέστη του πυρού, μες τη νύχτα αηδόνι
η κυρά μου είναι μόνη μ’ ένα πέπλο αχνό
μα η ανάσα της με σώνει κι ας κοιμάται αλλού.
Χιόνια και νερά, χιόνια και νερά,
χρόνια που κυλάνε, γίνονται παιδί
τ’ όνειρό μας κι αν κρατάνε μες στα βουητά
παίρνει σάρκα κι όπου να `ναι δε πονάει πια.
Και τραγουδάει αθάνατο
σε τούτη τη κοιλάδα
και δίχως δίχτυ ακροβατεί
τι φως, τι τρυφεράδα.
